Bir el kalbimi sıkıyor sanki...
sanki kalbimin kenarlarında duvarlar var gittikçe birbirlerine yaklaşan...
boğazım da düğüm düğüm... hani ağlamak isterseniz ama ağlayamazsınız...
ağlamak istediğinizi çaktırmamaya çalışırsınız... konuşmak bile istemezseniz...
sesiniz titrer diye... gözyaşlarınız sizi boğar diye... işte tam da öyle...
nedeni, niçini, nasılı yok... öyle...
herşeyden, herkesten uzaklaşmam lazım bi süre...
uzaklara, çok uzaklara gitmem lazım... bir deniz kenarı olabilir mesela...
brezilya mesela...
copacabanada, güzelim kumların üzerinde saatlerce durabilirim mesela... sadece durabilirim... kendimi bile dinlemeden, sonsuzluğa bakıp,
hiç bir şey düşünmeden, sadece maviye bakarak, derinliklerde kaybolabilirim..
ta ki; kalbimin kenarlarındaki duvarlar yıkılana kadar... boğazımdaki düğüm çözülene kadar...
hem belki orada ağlayabilirim...
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder